รักได้ไหม

“บอส” น้ำเสียงที่เอ่ยเรียกฟ้องความสิ้นหวัง แววตาระริกไหวเพราะจิตใจที่อ่อนแอ หน่วยตาเรียวเล็กร้อนผ่าว เพราะความสับสนในหัวใจ “เมื่อไรทุกอย่างมันจะจบ” 

เมื่อไรมันจะสิ้นสุด เขาไม่อยากพ่ายแพ้ ไม่อยากทำให้ณัชชาต้องเจ็บปวด หากความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอชิตะยังดำเนินไปในรูปแบบนี้ 

...ผูกพันทั้งกาย ผูกพันทั้งใจ

“ไม่ว่าเมื่อไร ก็ไม่มีวันจบ” คำตอบของอชิตะหนักแน่น “ผมรักคุณไปแล้วนะหนึ่ง และมันจะมั่นคงตลอดไป” 

“ตลอดไป...มันนานแค่ไหนครับบอส” คณิตถามกลับเสียงเบาหวิว “...สองวัน สองปี หรือจนกว่าบอสจะเบื่อ จนกว่าจะเจอคนใหม่ คนที่ทำให้บอสคลั่ง อยากได้เอามานอนครางให้บอสฟัง เหมือนกับที่ต้องการผมอย่างในวันนี้” 

ครั้งหนึ่งอชิตะก็เคยรักณัชชามาก แต่ก็หมดรักได้อย่างรวดเร็ว เพราะมาคลั่งไคล้ตัวเขา แล้วในอนาคตจะเป็นแบบเดียวกับตอนนี้หรือเปล่า ที่มีใครคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตอชิตะ ใครคนนั้นอาจเข้ามาเปลี่ยนหัวใจอชิตะอีกครั้งก็ได้

วินาทีแรก คณิตเห็นดวงตาคมเข้มลุกร้อนเพราะคำถามของเขา ทว่าวินาทีต่อมาเขาเห็นเพียงความมั่นใจแสนดุดัน ที่ทำเอาหัวใจโยกไหวรุนแรง

“พิสูจน์สิหนึ่ง...ว่าตลอดไปของผม มันนานแค่ไหน นานเท่าชีวิตผม นานเท่าชีวิตคุณหรือเปล่า มาพิสูจน์ไปด้วยกันนะหนึ่ง”

แล้วเขาต้องพิสูจน์อีกกี่วัน กี่คืน กี่เดือน หรือกี่ปีล่ะ หรือจะต้องตลอดไป จนกว่าลมหายใจของใครคนหนึ่งจะลาลับจากร่างกายไปตลอดกาลอย่างนั้นหรือ

“พิสูจน์แล้วได้อะไร” ปากบางยังเอ่ยต่อด้วยคำถาม ฝ่ายถูกถามก็ตอบอย่างรวดเร็วและไม่คลายความหนักแน่นในน้ำเสียงลงแม้แต่น้อย 

“ได้คำตอบที่คุณอยากได้” อชิตะจับมือเล็กติดจะสั่นขึ้นมาวางบนอกซ้ายอันเป็นตำแหน่งที่ตั้งของหัวใจ “มันอยู่ในนี้...รอให้คุณพิสูจน์” 

“แล้วถ้าผมไม่อยากพิสูจน์” เขาเลื่อนสายตาไปยังมือตัวเองบนอกซ้ายของอีกฝ่าย สัมผัสกับแรงเต้นภายใต้ผิวเนื้อที่เผลอไผลลูบไล้ยามคลื่นความสุขโหมกระหน่ำ 

“คุณต้องพิสูจน์หนึ่ง” อชิตะบีบกระชับมือเล็ก “เพราะผมไม่ยอมให้คุณปฏิเสธแน่”

คณิตเบือนสายตาหนีคนตรงหน้า 

ใช่แล้ว...เขาไม่สามารถปฏิเสธความต้องการของอชิตะได้ ไม่เข้าใจว่าทำไมอชิตะถึงทำให้เขาพ่ายแพ้ได้ทุกทาง เขาไม่เคยปฏิเสธความต้องการของอีกฝ่ายได้ตลอดรอดฝั่ง ปากเขาด่า แสดงท่าทางรังเกียจ แต่สุดท้ายก็เป็นอย่างที่เห็นมาตลอด ช่องทางรักที่ปรนเปรอความสุขสมให้อชิตะได้อย่างยอดเยี่ยมจนติดใจ รองรับทุกความปรารถนาจนหมดสิ้น

เขาพ่ายแพ้อชิตะ หรือแพ้หัวใจตัวเองกันแน่? 

คณิตอยากให้ ‘ตลอดไป’ ยาวนานที่สุดก็แค่วันพรุ่งนี้ ขออย่าให้ต้องชั่วชีวิตเลย เพราะเขานึกภาพไม่ออก ถึงวันที่รอยยับย่นแต้มแต่งบนใบหน้า ผิวหนังหย่อนยาน หูตาฝ้าฟาง เดินเหินลำบาก ไปไหนก็ต้องใช้ไม้เท้าคอยพยุง และมีคนคนนี้อยู่เคียงข้างจนถึงวันนั้น ตราบวันที่ลมหายใจหมดไปจากร่างกาย 

คณิตนึกภาพไม่ออกเลยจริงๆ ที่คิดออกก็มีแต่ภาพเด็กหญิงเด็กชายวิ่งรายล้อมรอบตัวอชิตะ เรียกอชิตะว่า ‘พ่อ’ และเรียกผู้หญิงคนหนึ่งว่า ‘แม่’ ผู้หญิงที่เขาไม่แน่ใจหรอกว่าใช่ณัชชาหรือเปล่า แต่อย่างไรเสียคนคนนั้นก็คือผู้หญิง ไม่ใช่ผู้ชายเช่นเขา เขามีลูกให้อชิตะไม่ได้ ร่างกายของเขาไม่ได้มีไว้เพื่ออุ้มชูชีวิตเล็กๆ แสนบริสุทธิ์ก่อนลืมตาออกมาดูโลกแสนกว้างใหญ่